We schrijven juli 2018: in het voorontwerp van de potloodschets van de kladversie betreffende de doelstelling seizoen 2018/2019 stond genoteerd: Heren 1 promoveren! 16 wedstrijden en 48 punten verder waren we zover: de dag des oordeels.

Twee weken geleden hadden we overigens al een theoretische kans om kampioen te worden, thuis tegen hekkensluiter Heesch. Een tegenstander waar je bij het opstaan denkt: de koffie loopt, sportiever zal het vandaag niet worden. Dat bleek ook zo, we werden echter helaas geen kampioen. Afgelopen zondag dus de herkansing.

Geteisterd door een plaatselijke hagelbui verzamelde Horst zich bij het krieken van de middag bij het clubgebouw. Een heuse bus was opgetrommeld om ons én de supporters naar Berlicum te vervoeren. Daar aangekomen brak het zwerk open en ontdeed de koperen ploert zich van de bloemkolen. Alle ingrediënten waren aanwezig om er een mooie middag van te maken.

Berlicum liet merken Horst het kampioenschap niet cadeau te gaan geven en begon fel aan de wedstrijd. De Berlicummers zetten Horst goed vast en het was zoeken naar een gaatje. Middels de hoge bal brak Berlicum door de Horster defensie en plots was er van de brilstand geen sprake meer. Het beloofde een echte wedstrijd te gaan worden. Gelukkig wist Luuk licht in de duisternis te scheppen door de 1-1 binnen te tikken. De paalstand was een feit. Niet veel later viel ook de 1-2. Helaas was dit niet de ruststand, gezien Berlicum vlak voor rust een vrij VAR-discutabel doelpunt wist te maken.

Gelukkig is bij Horst hockey een exacte wetenschap en in het tweede bedrijf werd er een tandje bijgeschakeld. Onder het motto: "zweet is slechts vet dat huilt” werd de stand naar een flagrante 2-6 omgebogen en het kampioenschap was een feit. Voor het eerst in 18 jaar mag Horst Heren 1 zich weer kampioen noemen! Dit werd op de terugweg goed gevierd, een tussenstop van de bus was noodzakelijk.

In Horst aangekomen werd nog een plaatselijk café bezocht, maar de herinneringen daaraan zijn blijkbaar door een vroegtijdig afsterven van diverse hersencellen voor eeuwig uit ”des schrijvers geheugen” gewist.